Madeira en meer

Eergisternacht werd ik door een van mijn mede-trainees gewekt: tijd om nachtwacht te lopen. Nachtwacht is mijn favoriete wacht, dus klom ik snel mijn bunkje uit om richting het achterdek te lopen. Toen ik het dek op stapte en omhoog keek werd ik verbluft door de sterrenhemel die nacht. Sterrenhemels op open oceaan zijn onwerkelijk. De stuurman vertelde ons dat het een rustige wacht zou worden en dat we onze laatste mijlen aan het varen waren om over zeven uur aan te komen op Madeira. Op de kaart tekende ik de koers uit voor de plek waar we hoogstwaarschijnlijk voor anker zouden gaan. Hoogstwaarschijnlijk, want ik ben er nu na drie weken wel achter dat je plan negen van de tien keer veranderd. Na een deckcheck te hebben gedaan gaan liggen op het voordek, hoofd buiten boord om samen te kijken naar de lichtgevende algen. Het is moeilijk te beschrijven wat voor schouwspel die algen neerzetten. Duizenden misschien wel miljoenen beestjes die fluorescerend oplichten in het pikzwarte water.
Het was ondertussen al half drie en mijn lichaam vertelde me dat het tijd was om weer m'n bunk op te zoeken. Volgende morgen werd ik door de schommelingen van het schip om half 7 wakker. Naar buiten gelopen en daar, verlicht door de zonsopgang verschenen de kliffen van Madeira. Het plan was om in het oostelijkste puntje van Madeira te ankeren, daar scheen de mooiste snorkel spot van het eiland te liggen. Heel leuk plan, maar dat gebied bleek beschermd te zijn, ankeren was dus niet toegestaan. Dus voeren we iets verder langs de zuidkust om hopelijk daar het anker te laten vallen. Tevergeefs, want meneer de president bleek in het land te zijn. Het grootste deel van de kust was een no go zone geworden, dus werden we noodzakelijk naar de andere kant van het eiland gedreven. Alle plannen die ik met wat hulp in elkaar had gezet konden niet door gaan. Vooruit plannen, dat is verspilde tijd blijkt maar weer. Leven in het moment is de manier van leven hier en het niet te ver vooruitkijken is eigenlijk een van de dingen die deze reis maken zoals deze reis is. Elke dag verrast worden met kansen en hoogtepunten waar je eigenlijk helemaal niet op had gerekend. Met als bijkomend voordeel dat je niet nog een waslijst aan shitload hebt waar je aan moet denken. Iets vergeten gaat ook niet meer en de chaos in mijn hoofd is ook weg. Dat maakt het genieten alleen maar makkelijker, want mooie dingen kom je toch wel tegen. Maar goed, Madeira. Toen ik erachter kwam dat we toch nog minstens twee uur zouden varen, ben ik met Laura en Lucas de mast ingeklommen om op 35 meter hoogte wat onderhoud te doen. Vanuit de mast had je een prachtige overview over het schip, het water om je heen en Madeira (ik hoop de foto's van de mastklim bij te kunnen voegen in deze post!). We waren ondertussen al voor anker en de bel luidde vier keer; allemaal naar middendek. Ik zat als enige nog in de mast en het duurde even voordat ik beneden was om te horen wat ons te wachten stond die dag. Kapitein Fosse heette ons welkom in Calheta, en opende de poorten voor de eerste duik in Madeira. Het slingertouw werd losgegooid en na een zwaai over het water liet je jezelf los om terecht te komen in het lekkere water. Dat was leuk. Na een uurtje waterpret zijn we met de 'Madeira-organisatoren' aan wal gegaan om een alternatief plan te bedenken. Met een top planning kwamen we terug aan boord: hiken door de watervallen, valleien, mooie dorpjes, natuurlijke zwembaden, roadtrip langs de kust. Genoeg vermaak voor de volgende vier dagen. Twee uur geleden wakker geworden, over een uur vertrekken we met een klein groepje om te gaan hiken en zwemmen in een gebied dat bekend staat om haar 25 watervallen. Eerst lekker aan het ontbijt dat nu voor mij klaar staat. Go Madeira, dat we van je mogen genieten!